Szpic wilczy (pies)

Keeshond został zauważony kiedy świat powoli ogarniało wrzenie poprzedzające Wielką Rewolucję Francuską. Holandia była wówczas podzielona na dwa rywalizujące ze sobą obozy: zwolenników księcia orańskiego Prinsgezindeni „patriotów" (Patriotten). Przywódca tych drugich, Cornelius ,,Kees" de Gyselaer, miał niewielkiego psa typu szpic, którego powszechnie nazywano „keeshond", czyli „pies Keesa". Gyselaer obrał swego psa na symbol „patriotów"; maskotką „rojalistów" stał się natomiast mops. Keeshond miał symbolizować ducha „patriotów" i często pojawiał się w politycznych karykaturach i na plakatach.

Po restauracji dynastii orańskiej rasa zniknęła z miast, można ją było spotkać jedynie na prowincji lub na szlakach wodnych. Zanim keeshond nabrał wymiaru politycznego symbolu, najczęściej towarzyszył barkarzom na kanałach jako stróż i obrońca i stąd znany był pod przydomkiem Dutch barge dog („holenderski pies barkowy").

Przodkowie keeshonda przywędrowali zapewne z Arktyki i dali początek wielu pokrewnym mu rasom: samojedowi, husky syberyjskiemu, norweskiemu elkhundowi (inaczej zwanemu „norweskim psem na łosie"), szpicowi fińskiemu i pomorskiemu oraz innym. Z wyglądu keseshond najbardziej przypomina szpica pomorskiego. Niektórzy znawcy sportu kynologicznego uważają nawet, że malutki szpic pomorski jest efektem hodowli selekcyjnej keeshonda. Na podstawie starych obrazów i rysunków można stwierdzić, że keeshond niewiele się zmienił na przestrzeni wieków. Na rysunku z 1794 roku widać grupę dzieci opłakujących śmierć ojca przy jego grobowcu, obok którego wiernie waruje keeshond. Keeshondy można również zobaczyć na obrazach znanego holenderskiego malarza Jana Steena.

Rasa wyszła z cienia w roku 1920 za sprawą baronowej van Hardenb- roek, która dzięki starannej selekcji i umiejętnej kampanii reklamowej wskrzesiła keeshonda i zdobyła mu rzesze miłośników. Wkrótce założono Dutch Keeshond Club (Holenderski Klub Keeshonda) i ustalono wzorzec rasy. Dzisiaj keeshond jest uważany w Holandii za psa narodowego. Do Anglii rasa trafiła w roku 1925 dzięki pani Wingfield-Digby, a amerykański Kennel Club uznał ją w roku 1930.

Główne cechy keeshonda to zwarta budowa, czujność i charakterystyczna lisia twarz o inteligentnym wyrazie. Uszy są małe i spiczaste, szyja ozdobiona dużą kryzą, szata obfita maści srebrzystoszarej, ogon zdobny w pióra, zawinięty nad grzbietem, wzrost 43—46 cm. Na tylnych nogach „spodnie" z licznych piór, na oczach „okulary" z jaśniej umaszczonych włosów. Wszystkie szpice są przyjazne, oddane i wierne. Potrafią też być hałaśliwe. Ich szata wymaga częstego szczotkowania. Bardzo przywiązują się do domowników, natomiast wobec obcych są albo obojętne, albo nieufne, co objawiają ostrym szczekaniem.