Nova Scotia duck tolling retriever

Opis rasy:

Scotie jako kanadyjska rasa narodowa długo pozostawały nieznane szerszemu światu. Właścicielami byli głownie myśliwi, bez ambicji wystawowych. Psy pomagały im w polowaniach na ptactwo wodne, które wyławiały z wody po ustrzeleniu. Służyły także jako kompani rodzinnych zabaw i wycieczek. Pierwsze Scotie wyhodowano w miejscowości Yarmouth na płw. Nowa Szkocja. Mieszkający tam rybak skrzyżował miejscowe psy z collie, cocker spanielami. golden retrieverami oraz seterem irlandzkim. Psy te miały pełnić rolę użytkową i dlatego mimo, iż Kennel Klub uznał rasę w 1945 , hodowcy nie byli zainteresowani jej popularyzacją ani usystematyzowaniem. W tymże roku zarejestrowano ich w Kanadzie jedynie 15, potem liczba jeszcze spadła. Musiały upłynąć ponad trzy dekady nim rasa trafiła na stary kontynent, do Holandii. Dzisiaj najwięcej Tollerów jest właśnie w Holandii, Szwecji, Danii i Finlandii. Kilka hodowli istnieje także w Norwegii i Niemczech oraz w krajach byłego bloku wschodniego - głownie na terenie Czech, teraz także w Polsce. Pozostałe kraje europejskie również posiadają po kilka hodowli. Nadal jednak istnieją takie w których nie ma wcale tej wspaniałej rasy. Tollery nie są tak liczne i popularne jak ich kuzyni - labrador czy golden retriever. Nazwa Nova Scotia Duck Tolling Retriever jest trudna do przetłumaczenia w dosłownym sensie. Słowo "to tall" oznacza w ang. oszukiwać, zwodzić - można zatem żartobliwie powiedzieć ze toller zwodzi kaczki. W Polsce spotkałam się także z miłą nazwą Mały Retriever z Nowej Szkocji.

Charakter i cechy fizyczne scotii
Toller jest psem niezwykle inteligentnym i bezgranicznie kochającym ludzi, nie jest jednak rasą dla każdego. W przeciwieństwie do swojego kuzyna labradora wymaga większej socjalizacji jako szczenię. Młode scotie są nieco nieufne w stosunku do obcych co zwykle tracą w miarę dorastania. Trzeba im zatem "pokazywać" świat, przyzwyczajać do różnych dźwięków od momentu, kiedy skończą kilka tygodni. Toller jest psem bardzo bystrym i czasami sprawia wrażenie stróżującego. Nigdy jednak nie zaatakuje człowieka, a kiedy osoba przekroczy tylko brzeg furtki jest natychmiast "zalana" miłością. Hodowcy często śmieją się, że posiadają dodatkowo jakiegoś psa obronnego, który pilnuje, aby nie skradziono scotii.. Kiedy ktoś pyta mnie, jaki przymiotnik wybrałabym do określenia tollera mówię " bystry". Tollery są niezwykle ciekawskie. Uwielbiają zabawę z piłką i aportowanie. Kolejną namiętnością scotii jest woda. Pływają lekko i zwinnie, nurkują a czasem nawet potrafią obracać się w wodzie wokół własnej osi. Kochają człowieka i zawsze są chętne do pracy czy zabawy. Są znacznie bardziej zwinne niż np. labradory i ze względu na swoją wrodzoną "wścibskość" szybciej się uczą. Dzisiejsze tollery kupowane są z reguły przez rodziny z dziećmi, a na Zachodzie i w Czechach często także przez myśliwych lub osoby chcące szkolić je do różnych służb ( dogoterapia, ratownictwo etc.)

Wygląd
W porównaniu do labradora, czy goldena jest to pies niewielkich rozmiarów. Jego rzeczywista waga waha się między 17, a 25 kg ( w zależności od płci i cech indywidualnych) Charakterystyczny dla scotii jest brak pigmentu, czyli kolor nosa, warg i spojówek zlewający się z barwą sierści. Rzadko zdarzają się egzemplarze z czarnym pigmentem. Kolor sierści to odcienie rudego z typowymi dla rasy białymi znaczeniami na łapach, stopach, klatce piersiowej ,głowie oraz czubku ogona. Białe plamy muszą być rozmieszczone zgodnie z wzorcem. Występują we wszystkich tych miejscach albo tylko w niektórych. Ich całkowity brak nie jest wadą tak jak czarny pigment nosa.. Niedopuszczalne są natomiast jakiekolwiek inne odcienie sierści niż warianty rudości oraz czarne znaczenia na niej.

Zdrowie
Tollery w porównaniu z innymi retrieverami są rasa stosunkowo "zdrową" - notuje się u nich także mniej przypadków dysplazji biodrowej. Wynika to zapewne z faktu, iż scotia jest psem dużo lżejszym ,przez co obciążenia stawów w okresie wzrostu są mniejsze. Tollery mają częściej niż inne retrievery wykonywane genetyczne badania oczu ( optigen) . Szczególnie na Zachodzie testy te są już standardem i rzadko spotyka się tam kenele w których psy hodowlane nie mają wykonanego optigenu czy badań w kierunku dysplazji. 

Dane ogólne
Długość życia: 10-14 lat
Pies wzrost: 48-52 cm
Pies waga: 18-25 kg
Suka wzrost: 45-48 cm
Suka waga: 18-25 kg

Podsumowanie

Toller nadaje się dla rodzin z dziećmi, kocha wodę. Jest niezwykle inteligentny oraz szybko się uczy. Nie są nie ufne wobec obcych. 

                              Uwielbia wodę

Lubi zabawę

Koń holenderski

Konie holenderskie zaliczane są za jedną z czołowych ras koni gorącokrwistych. Kilku przedstawicieli tej rasy zasłynęło w dziejach jeździectwa. Warto chociażby wspomnieć o skoczku Calypso, Mariusie czy koniu Dutch Courage. Wszystkie one były efektem starannej selekcji i hodowli.

Pochodzenie

Rasa ta powstała praktycznie ze skrzyżowania dwóch miejscowych ras – gelderlandera i groningena. Szlachetny charakter miała nadać im krzyżówka z gorącokrwistymi końmi niemieckimi i francuskimi. Gelderlander wywodził się z prowincji Gelder, z kolei cięższy Groningen wywodził się od koni fryzyjskich i oldenburskich. Mieszanka tych dwóch ras, w połączeniu ze szlachetniejszymi przedstawicielami gorącokrwistych z Niemiec i Francji zaowocowała utworzeniem typowego konia sportowego.

Budowa

Koń holenderski osiąga przeciętny wzrost 160 cm. Jego maść jest przeważnie gniada, bądź skarogniada. Jego głowa prawie wcale nie odróżnia się od klasycznego konia pełnej krwi angielskiej. Przejął po nim także ostre i ruchliwe uszy. Szyja konia jest długa, posiada także mocne łopatki i przód. Jako typowy koń zaprzęgowy ma wzmocniony i skrócony grzbiet oraz mocne, zdrowe kończyny i kopyta, które idealnie sprawdzają się podczas jazdy. Zad konia jest silny, ale także lżejszy.

Ciekawostki

Jenne Loriston-Clarke, to mistrzyni ujeżdżania z Wielkiej Brytanii, sprawczyni sławy Dutch Courage. Konie holenderskie są efektem niezwykle starannej selekcji – ich doborem zajmuje się Warmbloed Paardenstamboed Nederland. 

Koń rasy holenderskiej należy do czołówki, jeśli chodzi o sukcesy w ujeżdżaniu i skoki przez przeszkody. Jeszcze lepsze efekty osiągały ich przodek – gelderlander.

Akita amerykańska

Rys historyczny

Rasa wywodząca się od japońskich akit i owczarków niemieckich, amerykańska odmiana tej starożytnej japońskiej rasy. Od japońskiej akity różni się m.in. mocniejszą budową, nieco innymi proporcjami głowy oraz większą różnorodnością umaszczenia. Charakter pozostaje podobny. Nie dawno czytałam, że akita amerykańska wywodzi się od owczarka niemieckiego.

Użytkowość 

Przodkowie akit służyli do polowań na grubą zwierzynę, a udokumentowana historia rasy rozpoczyna się w wieku VII. Wtedy zmuszony do banicji przed cesarzem Japonii jeden z jego rycerzy znalazł schronienie w prowincji Akita. Postanowił tam stworzyć najsilniejsze i najwaleczniejsze psy. Te cechy pierwotne, które pomogły przetrwać i przyczyniły się do takiej popularności w kraju kwitnącej wiśni, są obecne i cenione u współczesnych przedstawicieli Akit.

Szata i umaszczenie

Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia. Przy umaszczeniu pinto (łaciate) kolor powinien zajmować minimum 1/3 powierzchni bieli. Sierść średniej długości składa się z twardego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka. Dwa razy w roku bardzo intensywnie linieje.

Zachowanie i charakter

Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia. Przy umaszczeniu pinto (łaciate) kolor powinien zajmowac minimum 1/3 powierzchni bieli. Sierść średniej długości składa się z twardego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka. Dwa razy w roku bardzo intensywnie linieje.

Ciekawostki

Do końca 2005 r. rasa ta nazywana była "duży japoński pies", co było efektem protestu japońskich kynologów przeciw nazywaniu tych psów akitami. Od stycznia 2006 r. rasa ta powróciła w klasyfikacji FCI do grupy V, pod nazwą akita amerykańska.

 

Koń czystej krwi arabskiej

Konie arabskie sa bardo szybkie, wytrzymałe i nie ma problemu z prowadzeniem ich hodowli.

Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego min.:   

~ Kuhailan 
~ Saklavi
~ Munighi

 Te typy są najbardiej popularne, inne typy są popularne prawie tylko w Arabii. 

Konie arabskie hoduje się nie tylko w Europie, ale również hodowle koni arabski rozciągają się od Afryki Północnej porzez Półwysep Arabski aż do Iranu.  Hodowli tejże wspaniałej rasy konia w Polsce jest 3 (są to hodowle państwawe) .  

Araby (potocznie tak mówi się na tą rase konia) to najstarsza rasa konia ! Powstała co najmniej  2500 lat temu ! Koń arabski w przeciwieństwie do pozostałych koni ma inny szkielet. ma zaledwie 16 par żeber, 5 kręgów lędźwiowych i 16 kręgów ogonowych. Dzięki temu jego grzbiet jest krótki i lekko wklęsły, zad prosty, ogon wysoko osadzony. Głowa araba jest mała. 

                                                                             Budowa :  

Ciekawostka : Koń arabski to najbardziej pożądana rasa konia na świecie !  

Szpic wilczy (pies)

Keeshond został zauważony kiedy świat powoli ogarniało wrzenie poprzedzające Wielką Rewolucję Francuską. Holandia była wówczas podzielona na dwa rywalizujące ze sobą obozy: zwolenników księcia orańskiego Prinsgezindeni „patriotów" (Patriotten). Przywódca tych drugich, Cornelius ,,Kees" de Gyselaer, miał niewielkiego psa typu szpic, którego powszechnie nazywano „keeshond", czyli „pies Keesa". Gyselaer obrał swego psa na symbol „patriotów"; maskotką „rojalistów" stał się natomiast mops. Keeshond miał symbolizować ducha „patriotów" i często pojawiał się w politycznych karykaturach i na plakatach.

Po restauracji dynastii orańskiej rasa zniknęła z miast, można ją było spotkać jedynie na prowincji lub na szlakach wodnych. Zanim keeshond nabrał wymiaru politycznego symbolu, najczęściej towarzyszył barkarzom na kanałach jako stróż i obrońca i stąd znany był pod przydomkiem Dutch barge dog („holenderski pies barkowy").

Przodkowie keeshonda przywędrowali zapewne z Arktyki i dali początek wielu pokrewnym mu rasom: samojedowi, husky syberyjskiemu, norweskiemu elkhundowi (inaczej zwanemu „norweskim psem na łosie"), szpicowi fińskiemu i pomorskiemu oraz innym. Z wyglądu keseshond najbardziej przypomina szpica pomorskiego. Niektórzy znawcy sportu kynologicznego uważają nawet, że malutki szpic pomorski jest efektem hodowli selekcyjnej keeshonda. Na podstawie starych obrazów i rysunków można stwierdzić, że keeshond niewiele się zmienił na przestrzeni wieków. Na rysunku z 1794 roku widać grupę dzieci opłakujących śmierć ojca przy jego grobowcu, obok którego wiernie waruje keeshond. Keeshondy można również zobaczyć na obrazach znanego holenderskiego malarza Jana Steena.

Rasa wyszła z cienia w roku 1920 za sprawą baronowej van Hardenb- roek, która dzięki starannej selekcji i umiejętnej kampanii reklamowej wskrzesiła keeshonda i zdobyła mu rzesze miłośników. Wkrótce założono Dutch Keeshond Club (Holenderski Klub Keeshonda) i ustalono wzorzec rasy. Dzisiaj keeshond jest uważany w Holandii za psa narodowego. Do Anglii rasa trafiła w roku 1925 dzięki pani Wingfield-Digby, a amerykański Kennel Club uznał ją w roku 1930.

Główne cechy keeshonda to zwarta budowa, czujność i charakterystyczna lisia twarz o inteligentnym wyrazie. Uszy są małe i spiczaste, szyja ozdobiona dużą kryzą, szata obfita maści srebrzystoszarej, ogon zdobny w pióra, zawinięty nad grzbietem, wzrost 43—46 cm. Na tylnych nogach „spodnie" z licznych piór, na oczach „okulary" z jaśniej umaszczonych włosów. Wszystkie szpice są przyjazne, oddane i wierne. Potrafią też być hałaśliwe. Ich szata wymaga częstego szczotkowania. Bardzo przywiązują się do domowników, natomiast wobec obcych są albo obojętne, albo nieufne, co objawiają ostrym szczekaniem.

Palomino (koń)

Pochodzenie. 

Tak naprawdę jest to określenie maści, jakkolwiek American Palomino Horse Society oraz podobne stowarzyszenia w Anglii próbują na drodze selektywnej hodowli stworzyć prawdziwą rasę. Palomino jest starożytnym umaszczeniem (podobnie jak tarantowate), które oryginalnie było szeroko rozpowszechnione wśród hiszpańskich koni. Przypuszczalnie konie te zostały przywiezione do USA przez hiszpańskich konkwistadorów. Wiele z tych koni uciekło i rozrosło się do wielkich, dziko żyjących stad. Później słonecznym kolorem tych koni zainteresowali się kowboje, którzy następnie wyłapali najpiękniejsze  zwierzęta i zaczęli je hodować. W 1932 roku założono księgę stadną Palomino. Konie te są obecnie szeroko hodowane, zwłaszcza na północy i południu USA.

Wygląd

Istnieją bezwzględne wymogi, które musi spełnić koń lub kuc zapisany w rejestrze palomino. Kolor sierści ma odpowiadać barwie świeżo wybitej złotej monety, dopuszcza się odcień o trzy tony jaśniejszy lub ciemniejszy. Minimalne białe odmiany są możliwe na przedniej stronie głowy oraz wyłącznie poniżej nadgarstka i stawu skokowego. Grzywa i ogon muszą być srebrnobiałe i nie mogą zawierać więcej niż 15 procent ciemnych włosów. Oczy mają być ciemno- lub jasnobrązowe. Niebieskie czy też dziwne zabarwienie tęczówki dyskwalifikuje konia.

Kolor szaty jest niezwykle trudną cechą do reprodukcji, więc żeby otrzymać Palomino należy skrzyżować: palomino z palomino, kasztan z palomino, kasztan lub palomino z albinosem. Najczęściej stosowaną krzyżówką jest palomino z kasztanem – źrebięta także zwykle prezentują bardzo bogato cieniowaną szatę palomino.

Konie muszą posiadać mała głowę z prostym profilem, długą, ładnie uformowaną szyję, głęboką klatkę piersiową, odpowiednio skośne łopatki, prosty grzbiet oraz muskularny zad. Zwykle mają bujną grzywę i ogon, a mierzą od 140 do 160 cm.

Użytkowanie

Konie te są zwykle dobrymi wierzchowcami nadającymi się do wszystkich dziedzin jeździectwa, od jazdy rekreacyjnej, poprzez rajdy, pokazy po skoki. Ostatnimi laty ich popularność rośnie, a sierść jest coraz wyżej ceniona. Często zwierzęta te prezentują hiszpańskie cechy, które stanowią nawiązanie do korzeni. Jednak nadal obowiązuje brak tolerancji dla niedostatków pokrojowych.

Mudi (pies)

 Mudi

Jedna z ras psów, należąca do I grupy FCI. Nie poddawana próbom pracy.

   Rys historyczny

Rasa powstała z krzyżowań różnych typów psów pasterskich.

   Użytkowość

Doskonały pies pasterski, domowy i stróżujący. Wykorzystywany do wykrywania narkotyków.Świetnie sprawdza się w agility. Może mieszkać w mieszkaniu.

   Zachowanie i charakter

Niezmordowany towarzysz chętny do wspólnej pracy z człowiekiem.Bystry, inteligentny i szybki w działaniu.Czujny, odważny i pewny siebie.Nie może być tchórzliwy i agresywny; rozpiera go energia.

   Szata i umaszczenie

Mudi wystepują w wielu odmianach maści, ale najczęściej spotkane to : czarna, biała,czekoladowa i blue-merle.Typ sierści to lekko kręcona lub falista, miękka w dotyku szata o długości ok.4-7 cm

Ciekawostki

W Polsce jest zarejestrowanych tylko ośmiu przedstawicieli tej rasy.

Albino (koń)

Albino to rasa wierzchowego konia w typie westernowym. Występuje jedynie w maści białej (albino), często z żółtym odcieniem.

     Ogólna charakterystyka                                        

• Głowa średniej wielkości.
• Szyja dobrze zbudowana.
• Łopatki strome, tułów zwięzły i krągły.
• Zad silnie umięśniony.
• Oczy niebieskie, jasnobrązowe, rzadziej ciemnobrązowe lub białe.
• Wzrost ok. 152 cm w kłębie.

Opis rasy

Koń albino nie posiada genu warunkującego pigmentację skóry i włosów. Nie są one jednak typowymi albinosami, ponieważ mają one pigment w tęczówce oka, dlatego są one jasnoniebieskie, czyli "rybie", a nie czerwone. W Hiszpanii, Anglii i Niemczech są rasą rzadką, hodowaną i używaną do ceremonii dworskich. Są też używane do różnego rodzaju parad, jazdy rekreacyjnej, do przemysłu filmowego i cyrku.
Założycielem tej rasy był ogier westernowy, krzyżówka araba z Morganem, o imieniu Old King, który wyróżniał się praktycznie tylko umaszczeniem. W większości przypadków dawał on potomstwo o różowej skórze i biłej sierści, od różnie (choć jednolicie) ubarwionych klaczy.
Albino jest koniem wierzchowym w typie westernowym. Posiada on średniej wielkości, ale dobrze uformowaną głowę o prostym profilu z niebieskimi oczami. Pysk jest zawsze jasny. Szyja wygięta i umięśniona. Łopatki są zazwyczaj strome, a cały tłów zwięzły i krągły. Zad muskularny, długi i zaokrąglony, zakończony bujnym ogonem. Kończyny proste i kształtne z proporcjonalnymi, lecz czasem słabszej jakości kopytami. Skóra na całym ciele ma kolor jasnoróżowy z białą od urodzenia sierścią.
Pod względem budowy może wiele od siebie różnić te konie. Jednak mają one stałą cechę: szybko i chętnie się uczą.
Ze względu na swe umaszczenie american cream były bardzo pożądane. Dosiadali je królowie i znani generałowie. Pojawiały się również w baśniach ludowych i legendach, jako konie posiadające magiczną moc.

 

Zachowanie i charakter

Pracować z albino to sama przyjemność, ponieważ szybko i chętnie się uczą, są posłuszne, inteligentne, mają przyjazny charakter, są wspaniałymi wierzchowcami i są dzielne.

Ciekawostki

Na początku nosiły one nazwę American Albino, jednak od 1947 roku obowiązuje nazwa American Cream Horse.